Uitgerekend op de dag dat we twee bezoeken plannen in de koelere wijnregio’s ten noorden van Melbourne, lopen de temperaturen op tot boven de 40 graden.
‘Ongewoon,’ zegt onze gastheer. Dat geloven we graag, terwijl we aanhoudend het zweet van het voorhoofd wissen tijdens de overigens zeer interessante tocht door de wijngaarden. Maar bloody hot is het.
Je hoort het vaak, wijn uit een cool climate regio, terwijl de term warm climate in dit verband bij mijn weten niet bestaat. De Champagnestreek is een van de koelste wijngebieden in Europa door de noordelijke ligging, maar hier spreek je niet van een cool climate wijngebied. Toch kan het een niet zonder het ander. Kenmerkend voor een koel klimaat wijngebied is dat het ligt in een warmer klimaat.
Dat lijkt een open deur maar dat is het niet helemaal. Warmere streken brengen wijnen voort met weinig zuren en een hoger alcoholgehalte. Door de zon, de hoge temperaturen overdag en geringe afkoeling tijdens de nacht, rijpt de druif nu eenmaal sneller en heftiger. De Australische shiraz (de naam is een verengelsing van de Franse syrah druif) is daar in al zijn vol- en krachtige rijpheid, lang een goed voorbeeld van geweest.
Te midden van die warmere, veelal mediterrane gebieden kunnen subregio’s bestaan. Die zijn bijvoorbeeld hoger gelegen, op heuvels of bovenaan hellingen. Daar is het doorgaans frisser, zowel overdag en in elk geval ’s nachts. Het kan ook zijn dat een koel microklimaat wordt ingegeven door de invloed van een nabije zee of oceaan. Die zorgt voor een verkoelende bries of mist waardoor de druiven langzamer rijpen. Als gevolg daarvan is het alcoholgehalte lager en blijven de frisse tonen in de wijn beter bewaard. Koel klimaatwijnen leveren dus een ander soort wijnen op, ook al komen ze uit een zelfde groter wijngebied.
Koel klimaat of niet, we puffen nog steeds door de wijngaard. En zien nog iets ongewoons. Een kangoeroe. Het klinkt ongeloofwaardig maar tijdens de ruim 5000 gereden kilometers de afgelopen weken, hebben we er welgeteld twee gezien (levende, bedoel ik, dode kangoeroes liggen geregeld langs de kant van de weg). En hier, aan de rand van de wijngaard, maken we er met onze komst een wakker uit haar middagdutje onder een boom. Ze houdt alert de kop gespitst en bewaakt de afstand.
Australische wijnboeren zijn er, net als andere landbouwers, niet blij mee, de kangoeroes. Nationaal symbool (samen met de emoe) of niet, ze eten alle gewassen op. Hoewel er regels zijn en officiële, door de staat aangestelde jagers (en protesten van de dierenbescherming), pakt menige boer zelf zijn geweer om het aantal kangoeroes ‘onder controle’ te houden. Dat alles neemt niet weg dat ik snel mijn fototoestel tevoorschijn haal (een beetje toerist blijven we toch) en de kangoeroe probeer te vangen, in beeld.
Wederom een gezellig wijnbericht van Annick, en altijd leerzaam. Één (puristisch) puntje: Shiraz is niet een verengelsing van de oorspronkelijke naam van de druif. De druif wordt in sommige landen gewoon anders genoemd (net als de Pinot Noir, die in Duitsland en Oostenrijk Spätburgunder heet).
Er gaan verhalen over de oorkomst van de Syrah/Shiraz, bijvoorbeeld dat deze tijdens de kruistochten zou zijn meegenomen uit het Perzische stadje Shiraz, maar uit nader onderzoek wijst erop, dat de druif waarschijnlijk wel een Europese oorsprong heeft, en een kruising is tussen de witte Mondeuse en de blauwe Dureza.
Bedankt, Roelof, voor de aanvullende informatie!