Emotie

‘Maar ik wíl helemaal geen chocola proeven in mijn wijn,’ zegt de anders zo gelijkmatige Vader, opeens fel. ‘Als ik chocolade wil proeven, koop ik wel een reep.’ Hij kijkt naar het zojuist ingeschonken glas en schudt zijn negenentachtigjarige hoofd. ‘Al dat gedoe over wijn. Hij moet gewoon goed zijn. En lekker!’

Vader is een wijnliefhebber, ik heb nooit anders geweten. We hadden vroeger thuis altijd een wijnkelder, ook al bevond die zich op zolder in de vorm van een geklimatiseerde kamer. Overigens de enige in het huis. Hij plande wijnproeverijen in zijn drukke agenda bij enkele vaste leveranciers en was dan zomaar opeens een hele zaterdag weg. Uiteraard was de wijnkamer niet toegankelijk voor ons, kinderen. Al dacht een enkele nieuwsgierige tiener daar anders over. Ik herinner me verschillende stiekeme missies naar het bovenste kamertje. Keurig gerubriceerde stellingrekken vol met Elzassers, Bourgognes, Bordeaux- en Loirewijnen. Het zei me nog niet veel maar er ging een geheimzinnige bekoring uit van al die flessen die daar rustig lagen te liggen. En dan zou het mooiste nog moeten komen, als de wijnen ‘op dronk’ waren…. Mijn belangstelling was in elk geval gewekt.

Vaders reactie verbaast me dus enigszins. Is het de ouderdom? Zijn zijn reuk- en smaakzin zodanig afgenomen dat hij geen verschillen meer waarneemt? (Nee, geen corona.) ‘Natuurlijk, papa,’ antwoord ik hem, ‘daar gaat het om! Maar zou het niet kunnen zijn dat als je een goed gemaakte wijn aandachtig proeft, er nog meer aan te ontdekken valt dan alleen ‘lekker’? Dat het eerder een verrijking is, die extra geuren en smaken? Zoals een schilder verf en penselen nodig heeft, een schrijver woorden en een dirigent bladmuziek, zo gebruikt de wijnmaker de expressie van zijn terroir en druiven om zijn wijn te componeren. Met noten en hinten en zweempjes van geuren en smaken die de wijn zijn eigen karakter geven. En dat is misschien wel waarom jij die bepaalde wijn juist zo lekker vindt.’

wijnkurk na 43 jaatr

Hij knikt, wat rustiger nu, en neemt nog een slok. En opeens begrijp ik het. Hij is geëmotioneerd door de wijn die we drinken. Het is een Château Larose-Trintaudon (Haut-Medoc) 1978. Op zichzelf niet eens zo’n bijzondere wijn maar blijkbaar raakt de wijn hem. Ter verduidelijking: Verloofde en ik helpen Vader zijn voorraden te inventariseren. In een vergeten hoek stond nog een aantal kisten met Bordeauxwijnen uit de jaren zeventig. We proeven, met behulp van de Coravin* een Château Peyrabon (Haut-Medoc) 1978. De kurk is nog goed maar de wijn zelf heeft weinig glans meer. Van de Durfort-Vivens 1975 (Margaux) is het etiket losgekomen maar de wijn is nog intact, zij het over zijn hoogtepunt heen. De Château Larose-Trintaudon wil Vader zelf openen. Dat wordt een liefdevol gevecht met de kurk. Die is volledig vermurwd en had natuurlijk eigenlijk na 25 jaar vervangen moeten worden. Toch is de wijn is nog verrassend drinkbaar. Er rest een klein beetje fruit, verder zijn het vooral rijpe tonen waaronder die van, inderdaad, chocolade. Verloofde en ik kijken elkaar instemmend aan en zwijgen verder. We laten het erbij voor vandaag. De overige kisten kunnen na die ruim veertig jaar ook nog wel een paar weken wachten.

cos d'estournel 1975

Wijn is zoveel meer dan de drank in je glas. Wijn is emotie. En die vind je niet in een chocoladereep.

* Wijnbewaarsysteem waarbij d.m.v. een naald de kurk doorboord wordt zodat je de wijn kunt uitschenken zonder de fles te openen.


Wil je per e-mail op de hoogte gehouden wanneer er een nieuw bericht komt? Vul dan hierboven je e-mailadres in.

Geef een reactie