Zaterdagmorgen, half negen. Voor me staan enkele lege glazen, en drie gevulde. Ik ben niet doorgezakt gisteravond, dit voor alle duidelijkheid. Integendeel, ik ben op tijd naar bed gegaan om vandaag weer fris en fruitig aan de volgende ronde te beginnen. Op uitnodiging van het Duitse Wijn Instituut ben ik namelijk vier dagen te gast in de Moezelregio, samen met dertig andere wijnprofessionals. Het is een kleurrijk gezelschap met deelnemers uit de Benelux, Zwitserland, Scandinavië, Noord-Amerika, Brazilië en China.
De riesling staat als druif en wijn centraal in het programma, dat bestaat uit een groot aantal proeverijen en lezingen. De zaterdagmorgen proeverij is overigens gewijd aan de pinot noir (Spätburgunder). Tot veler verrassing, inclusief de mijne, is Duitsland een van de grotere producenten van deze mooie Bourgonedruif.
Niettemin, de riesling vormt het middelpunt van deze studietrip, en ook wereldwijd is Duitsland verreweg de grootste producent van rieslingwijnen. De Moezel is als wijnstreek al heel oud, de geschiedenis gaat ruim 2000 jaar terug. De steile hellingen langs de oevers van de rivier zijn karakteristiek voor het gebied, al vraag je je af hoe iemand op het idee komt om in dergelijke omstandigheden een wijngaard aan te leggen. Misschien omdat er niks anders wil groeien. De hellingen kunnen oplopen tot ruim 65% (Bremmer Calmont), wat gevaarlijke situaties kan opleveren tijdens het oogsten. Wij hebben in ieder geval al een aardige klim naar de wijngaarden van Weingut Carl Loewen (Bernkastel), de helling is 45 graden (op de foto staan we halverwege). Het is een leuk bezoek. We proeven de wijnen ter plaatse, terwijl vader en zoon Loewen de ene na de andere mooie fles uit de koelbox openen. 
Duitse wijnen worden vaak nog geassocieerd met goedkoop en zoet. Daar wil de nieuwe generatie wijnmakers van af. Dat is niet alleen omdat het publiek momenteel de voorkeur geeft aan droge(re) wijnen, die trend is internationaal. De veelzijdige riesling leent zich daar bovendien perfect voor. Nee, het is vooral zaak om dat kenbaar te maken, om aan de hedendaagse wijnen een eigen, nieuwe Duitse identiteit te koppelen. In alle wijnstreken zijn initiatieven genomen om de buitenwereld daarvan op de hoogte te stellen. Hier in de Moezel maken we kennis met een aantal ‘Moseljünger’. Het ‘jongere’ mag je overigens ruim interpreteren. Gemeenschappelijk hebben ze de ambitie om hun wijnen te voorzien van nieuw elan, daarbij overigens opvallend vaak voortbordurend op oude lokale tradities.
Behalve in smaaktype en prijsstelling, heeft de Duitse wijnbouw nog een lastig puntje qua imago: de etiketten zijn moeilijk te lezen (begrijpen) door de hoeveelheid verplichte informatie die het Duitse classificatiesysteem met zich meebrengt. Dorothée Zilliken (Weingut Forstmeister Geltz-Zilliken, Saarburg) vertelt met aanstekelijk enthousiasme en haar kenmerkende lachje dat ook daar verandering in is gekomen. Ze legt ons het VDP (Verband Deutscher Prädikatsweingüter) systeem uit, een eigenlijk al oud wijnverbond dat behalve kwaliteit ook versimpeling van het klassement nastreeft en zich in toenemende mate profileert.
Hmm, dat mag zo zijn, echt duidelijk is het me nog niet helemaal. Gelukkig ben ik daarin niet de enige van ons gezelschap, zo blijkt. Een beetje huiswerk dus nog, zowel voor ons als voor de VDP. Wel duidelijk is de kwaliteit van de wijnen. Van beendroog tot weelderig zoet, van strak tot filmend, van groen tot rijp, de riesling heeft het allemaal. Ze heeft er een fanclub bij.
Beste Annick probeer eens een Spätburgunder uit de Kaiserstuhl/Baden (vulkanische bodem!) van o.a Bercher uit Burkheim (VDP lid!) of Freiherr von Gleichenstein of Salwey uit Oberrotweil. Groetjes, Jan.