Het leven is een feest….

Zelden zoveel opgewekte, enthousiaste en gedreven mensen bij elkaar gezien als de afgelopen dagen in Avignon. De hele maand juli staat dit mooie zuid-Franse stadje (met het formidabele middeleeuwse pauselijk paleis en de bekende brug van het liedje Sur le pont, d’Avignon, on y danse, on y danse…) in het teken van muziek, dans, theater, dans en spektakel. De straten zijn behangen met affiches, wapperend in de mistral. De gelegenheidsartiesten, al dan niet ludiek verkleed, delen flyers uit om het met vele duizenden toegestroomde publiek te lokken naar hun voorstelling. En iedereen even vriendelijk, goedlachs en vrolijk… een verademing.

En natuurlijk vloeit de wijn rijkelijk op de pleinen. Op welk moment van de dag je ook komt, de terrassen zijn vol, er wordt gegeten, geklonken en gedronken. Ondertussen kijk je je ogen uit naar die bonte stoet van mensen die zich aan je voorbij trekt.

Dat deden we ook eerder deze maand, tijdens een groot diner op een kasteeltje even buiten Reims. We waren te gast bij de Confrérie de Sabre d’Or die hun jaarlijkse bijeenkomst met een uitstekend maal en overvloedig veel champagne vierden. Ook hier een bont en internationaal gezelschap, sommigen bekleed met de versierselen die bij de orde horen, anderen in kostuum of avondtoilet.

Het leven is een schouwtoneel, zei Joost van den Vondel al (1668). En ach, het maakt niet uit wat je aan hebt. Bij elke rol die je speelt hoort een outfit en een gedragscode. Dus als we een boottochtje maken over de rivier de Marne, groet ik als een matroos. Ik zie het zo: Het leven is een feest, en je wordt uitgenodigd zelf de slingers op te hangen.