Je hebt soms van die avonden. Of ontmoetingen. In een paar uur tijd kom je meer van elkaar te weten dan anderen in een half mensenleven. Het kan het licht zijn, de wijn, de gelegenheid, de locatie of gewoon, een ‘klik’.
Het was ergens in augustus. Ze zaten naast ons op het terras van het restaurant, een leuk jonger stel. De tafeltjes stonden keurig op anderhalve meter afstand, maar al bij al nabij genoeg om hen Nederlands te horen spreken. Wat opviel, want weliswaar kom je overal Hollanders tegen, maar in dit deel van Frankrijk waren nu niet veel buitenlandse toeristen. Net als wij namen ze een glas champagne als aperitief. De ober opende de fles perfect, met de ‘sensuele zucht’ waarbij de lucht zachtjes ontsnapt voordat de belletjes in je glas sprankelen, en schonk ons tafeltje per tafeltje in. We toosten op elkaars gezondheid en raakten in gesprek over de wijnkaart.
Alex, zoals we de jongeman zullen noemen, was onder de indruk van de kennis van Verloofde en zijn leuke toelichting op de wijnen. Als filiaalhouder van een vestiging van een grote supermarktketen had hij ook dagelijks met wijn te maken, maar daarbij speelden de kosten meestal een grotere rol dan het verhaal achter de wijnen.
Het was een warme avond, zoals 2020 er meerdere heeft gekend. De zon was nog niet onder en we zegenden ons plekje onder de bomen in de schemer. Toch een zuchtje wind. Beneden kabbelde de rivier, de eerste kaarsjes op tafel werden aangestoken. Hoe romantisch wil je het hebben? We bestelden elk onze gerechten en wijnen en vervolgden, fluisterend bijna, onze eigen conversaties. Tot het moment dat Alex wat onhandig opstond en zijn stoel naar achter schoof. Hij ging voor Claire, zoals we de jonge vrouw zullen noemen, letterlijk door de knieën.
Een huwelijksaanzoek! Hoe zalig ouderwets. En wij waren daar (en de rest van het terras) getuige van! Impulsief pakte ik mijn telefoon en legde het tafereel in foto’s vast. Leuk voor later, zei ik vroeger altijd tegen mijn kinderen als ik hen fotografeerde. En nu ze de leeftijd hebben, vinden ze dat gelukkig ook. Maar dit terzijde.
Claire, advocate, reageerde blij verrast, zij het minder uitbundig dan ik verwacht zou hebben. ‘Oh nee, ze zal toch wel ja zeggen?’ flitste door me heen. Maar dat zat wel goed. Alex haalde een ring tevoorschijn en schoof die om haar pink. Ze keken verliefd naar elkaar. Snel vroeg ik dit keer toestemming om nog wat foto’s te maken, met de toezegging dat ik straks alles zou appen. Stralend knikten ze. Claire zei ja en ze kusten elkaar innig. Het hele terras applaudisseerde.
Ze gaan trouwen dus, Claire en Alex. Via Tinder hebben ze elkaar twee jaar geleden ontmoet. Zij na een lange eerdere relatie die was stukgelopen, hij nadat hij er achter was gekomen dat hij eigenlijk altijd alleen met zijn werk getrouwd geweest was. En dat hij liever een gezin wilde opbouwen. Ze vonden elkaar meteen, dat wilde zij ook. Pro forma, maar geheel in stijl, heeft Alex eerst Claires vader nog om de hand van zijn dochter gevraagd voor hij haar hier, op dit Franse terras een huwelijksaanzoek zou doen. Want natuurlijk hadden ze het daar samen al over gehad. Dat ze zouden gaan trouwen, daar waren ze het snel over eens. Alleen de datum stond nog niet vast. Vooruitlopend daarop heeft Claire al wel haar trouwjurk gekocht. Met wat extra rek rond het middel voor het geval ze dan zwanger is…
Wil je per e-mail op de hoogte gehouden wanneer er een nieuw bericht komt? Vul dan hieronder je e-mailadres in.