Verdiend

‘Ik heb mijn leven lang met dieren gewerkt. Toen ik in Rome nog in de financiële wereld zat, waren het vooral wolven, ratten en haaien. Nu houd ik het liever bij koeien, geiten en schapen.’ Mauro (ca. 65) kijkt ons veelbetekenend aan of we zijn grapje begrijpen en vervolgt: ‘Tien jaar geleden ben ik ermee opgehouden en heb me hier, op de boerderij met agriturismo, terug getrokken.’

‘Hier’ is in de Monti Sabini, de Sabijnse heuvels, ten noordoosten van Rome. Samen met vriendinnen M, P, en R wandel ik een week door dit schitterende groene landschap, dat vreemd genoeg niet erg populair is bij de Italianen zelf. Voor ons plezier trotseren we steile paden, beklimmen we steenformaties, waden we door bergbeekjes en lopen in ganzenpas door de velden. De trajecten zijn pittig voor ons dartel damesclubje, en de hoogteverschillen aanzienlijk. We staan ons vrouwtje wanneer er nauwelijks bereik blijkt te zijn zodat de van te voren gedownloade kaarten en gps-coördinaten ons niet verder kunnen helpen als we in donkere bossen onze oriëntatie kwijt zijn. Leve het ouderwetse kompas. Ook de omgeving is die uit een vorige eeuw, met verstilde dorpjes tegen de bergen, sommige met niet meer dan vijftig inwoners, en een gemiddelde leeftijd van ver boven de vijfenzeventig jaar.

Mauro is één van de markante Italianen die we ontmoeten. Stefano (ca. 40) is er ook zo één. Met zijn Belgische vrouw Elisabeth runt hij een uitstekende agriturismo (www.lemolesulfarfa.it) net buiten Mompeo, een gehucht dat is genoemd naar de Romeinse politicus Pompeius de Grote, die hier in de bergen een buitenverblijf zou hebben gehad. In een aandoenlijke mix van Italiaans, Vlaams en Engels, onderhoudt hij druk gesticulerend zijn gasten en wijst ze waar nodig de weg. Ons neemt hij mee naar zijn fantastisch mooie, eeuwenoude olijfgaard, enkele hectares groot met daarop grazende en balkende ezeltjes. Gedreven vertelt hij over de resten van een voorname Romeinse villa die onder de grond liggen, en getergd doet hij verslag van zijn jarenlange vergeefse smeekbeden bij Italiaanse overheden om steun (en geld) te krijgen om de villa op verantwoorde wijze toegankelijk te maken voor publiek.

Wijngaarden zie je hier niet zoveel en het ene glas lokale wijn dat ik heb gedronken, was inderdaad geen aanrader. Dat betekent natuurlijk niet dat we geen Italiaanse wijn gedronken hebben. Integendeel. Het vooruitzicht van een verfrissend glas mousserende prosecco na afloop van een dag van fysieke inspanning en soms beproeving, hielp ons bij de laatste afdaling, klim of kilometers. Eenmaal ben ik onderuit gegaan, gelukkig met slechts een oppervlakkige wond. Die middag smaakte de prosecco (die bijna overal in Italië wordt geserveerd in een gewoon wijnglas) nog beter!