Te gast

Robert is jarig, en wij zijn uitgenodigd. Weliswaar is Robert in 2008 op 94-jarige leeftijd overleden, maar zijn naam en faam leven voort in de wijnen. Ik heb het over Robert Mondavi. En we belanden op het feest ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de gelijknamige Winery in Oakville, een uurtje rijden ten noorden van San Francisco, in Napa Valley. Het bedrijf heeft, hoewel het in 2004 door de familie verkocht is, nog altijd een legendarische naam. Voorzien van een gouden VIP-polsbandje vanwege het jubileum en een gele als passe-partout, betreden we het versierde domein.

Buiten zijn optredens, eettentjes en wijnen verkrijgbaar en worden tasting & cooking sessies georganiseerd, binnen begroeten zo’n twee honderd genodigden elkaar, veelal oud-werknemers. Op de handgeschreven naamkaartjes staat ook de functie die ze bekleedden en het aantal jaren dat ze er werkten. “18 years”, “26 years + two months” staat er trots. Ik spreek verschillende mensen aan en allen benadrukken het warme familiegevoel dat er dankzij de persoonlijke betrokkenheid van Robert Mondavi in het bedrijf heerste.

Niet dat hij een gemakkelijke man was, Robert Mondavi (1914-2008), zoon van Italiaanse immigranten. Dat geeft hij in zijn autobiografie (Harvest of Joy, 1998) ook min of meer toe, al verwoordt hij zelf het als zijn aangeboren zin naar perfectie: met minder dan excellence nam hij geen genoegen. In de privésfeer heeft dat tot halsstarrige ruzies met zijn broer Peter geleid en hebben zijn kinderen en eerste vrouw daar aanvankelijk behoorlijk onder geleden. De wijn ging altijd voor, en wel op de manier zoals Robert die voor ogen had. Zakelijk gezien ontpopte hij zich namelijk als vooruitstrevend wijnmaker, bleek hij een onvermoeibaar en innovatief ondernemer, en verrichtte hij baanbrekend werk voor de wijnbouw in Californië.

Zo creëerde hij een ‘eigen’ Californische stijl met zijn fumé blanc, een op eik gerijpte sauvignon blanc (1968). Hij zocht samenwerking met internationaal gerenommeerde wijndomeinen zoals die van Baron Philippe de Rothschild, resulterend in Opus One, de eerste Californische ‘luxe’ wijn die het ook in Europa goed deed (1985). En Mondavi zette zijn deuren open voor bezoekers. Daarmee ligt hij misschien wel aan de basis van het wijntoerisme in Californië. Good business, zo ervaren we. Elk zichzelf respecterend wijnbedrijf heeft tegenwoordig een Tasting Room, een professioneel geleide ontvangstruimte waar je als gast wordt onthaald en tegen betaling een aantal wijnen kunt proeven. Tekst en uitleg krijg je er ‘gratis’ bij. De bedragen zijn in onze ogen aanzienlijk (20 $ voor vier proefglazen is geen uitzondering). Het is een niet onbelangrijke bron van inkomsten voor de wineries, althans, de bestellingen die er, al dan niet in Wine Club verband, op volgen. Een winery is overigens niet per se het zelfde als een wijndomein zoals wij dat kennen. Ook zonder zelf wijnstokken aan te planten kun je in de Verenigde Staten een winery beginnen. Net als in veel andere nieuwewereld wijnlanden komt het merendeel van de druiven hier van gespecialiseerde druivenboerderijen waardoor er een soort arbeidsverdeling is ontstaan tussen wijnbouw, wijn maken en wijn verkopen.

Terug naar het feest. Met een glas in de hand loop ik zoals gezegd wat rond om de sfeer in me op te nemen en hier en daar een gesprekje aan te knopen. Mijn oog valt op een man en vrouw die veelvuldig begroet worden. Die hebben vast leuke herinneringen, denk ik bij mezelf en stap op ze af. Dan lees ik hun namen op de kaartjes, Michael en Isabel Mondavi, zoon en schoondochter van. Hm, mijn openingsvraag moet ik misschien toch even bijstellen….