Geregend zou het vandaag toch wel hebben in Santiago de Compostella, ook als de feestelijkheden gewoon door waren gegaan. Maar na het dramatische treinongeval gisteravond is iedereen aangeslagen, ook het weer. Het regent en de lucht is zwaar.
Gistermiddag, 24 juli 2013, reden we de stad binnen, liepen er rond en op een terrasje schreef ik het volgende:
‘Je hoeft niet per se een pelgrim te zijn om de weg naar Santiago de Compostella te vinden. Verloofde en ik, bijvoorbeeld, hebben de stad bereikt per auto. Gerieflijk. We logeren in een prettig hotel, drinken wijn in plaats van water en ook verder wijst niets in ons gedrag op een persoonlijke of heilige missie. En toch vind ik het een belevenis om het jaarlijkse feest van Sint Jacobus (Santiago, in het Spaans) op 25 juli bij te wonen. Van over heel de wereld stromen toeristen, wandelaars, gelovigen, zoekenden en andere aardse wezens toe om de naamdag van de heilige Jacobus te vieren. Als beschermheer van onder meer krijgers, soldaten, ruiters, lastendragers, bont- en pelsmakers, arbeiders, apothekers, dierenartsen, pelgrims en Spanje (met Galicië en Santiago de Compostella in het bijzonder), trekt hij natuurlijk ook een gevarieerd gezelschap.
De 11e eeuwse kathedraal van Santiago is indrukwekkend (ondanks het feit dat hij deels in de steigers staat als gevolg van restauratiewerkzaamheden), overdadig gedecoreerd, overwegend zwart aan de buitenkant en veel goud van binnen.
De voorbereidingen voor het feest na afloop van de mis zijn in volle gang. De stemming is opgetogen, verwachtingsvol. Het vuurwerk dat traditioneel voor de kathedraal wordt afgestoken, is in positie gebracht en wordt bewaakt, totdat het vanavond om half twaalf zal worden afgestoken. Stoelen worden aangesleept, het rockpodium wordt opgebouwd, mobiele toiletten worden geplaatst, bars ingericht. Ondertussen vult de oude binnenstad zich met camino gangers, pelgrims van alle leeftijden die (een deel van de) oude bedevaartsroute te voet hebben afgelegd. Bijna allen hebben, net als Sint Jacobus volgens de overlevering, een wandelstok bij zich, soms een moderne Nordic Walker, vaker een houten stok of dunne boomstam. En een afbeelding van een schelp, symbool van Sint Jacobus waarnaar later ook de zeevrucht is genoemd.’
Ik had mijn stukje willen vervolgen met terloopse bespiegelingen over het doel (in dit geval het bereiken van Santiago) en het middel (de weg ernaar toe) en mijn overtuiging dat het in het leven om de weg gaat, en niet de bestemming.
Maar het liep anders. We kwamen oude vrienden tegen, met wie we een heerlijke avond hadden, kletsend op een terrasje, genietend van raciones en een paar flessen wijn. Om elf uur begaven we ons naar het plein voor de kathedraal om het vuurwerk van nabij mee te maken. Daar heerste een verdwaasde stemming. De impact van het treinongeluk was al duidelijk en alle festiviteiten waren afgelast.
Vandaag, 25 juli 2013. Verloofde en ik lopen door de natte straten, een beetje bedrukt. Onze weg leidt op dit moment naar de lange rij die zich voor de ingang van de kathedraal vormt. Om 12 uur wordt de Apostelmis ter ere van Sint Jacobus gehouden. Samen met duizenden anderen volgen we de dienst, opgedragen aan de slachtoffers en nabestaanden van het treinongeluk. In alle onmacht toch een moment van verbondenheid.
Mooi verwoord! Wat een tragedie! Groet Martine Vredenbregt
,wat ben ik blij dat ik niet wist dat jullie op die datum in SdC zouden zijn Wat een enorme ramp en de belevenis daar terplekke zal nog wel een veel diepere impact hebben. Liefs, XXX