Onderweg

Ik ga op reis en neem mee…. Een koffer. Die doe ik op slot. Het sleuteltje vergeet ik thuis, bedenk ik me onderweg als ik het rijtje afga (gas uit, verwarming laag, paspoort bij me….).
Toch een beetje last van Reisefieber?

In alle vroegte nemen Verloofde en ik de trein naar de luchthaven. Het goede nieuws is dat hij rijdt, de trein, en op tijd ook nog. Jammer alleen dat de kaartjes-met-toeslag geen recht geven op een zitplaats. Dus sta ik drie kwartier in een overvolle coupé (Verloofde was al eerder in een gangpad gestrand), leunend tegen de wand, deinend op de bochten van het traject. Ik loop niet dagelijks op hoge hakken maar vandaag, met het oog op een deftige lunchafspraak in Parijs, wel. Het is nog maar acht uur ’s ochtends en mijn voeten zijn nu al aan reanimatie toe. En dat terwijl de eigenlijke reis nog moet beginnen.

Vliegbestemming is Santiago de Chili, tussenstop Parijs. Voortreffelijk gedejeuneerd. Dat klinkt leuker dan ‘lekker gegeten’. Vanaf Charles de Gaulle vertrekt ’s avonds een rechtstreekse vlucht. Bijna 14 uur later stappen we uit in Santiago. De immigratiedienst neemt ruim de tijd om iedereen persoonlijk welkom te heten.

Anderhalf uur later haasten we ons naar de bagageband, bang dat de koffers inmiddels bij Lost & Found zijn aangebracht. Geen nood. De band draait nog. Iemand moet de laatste koffer hebben. Dat ben ik.
We schuiven aan in de volgende rij. Of we iets aan te geven hebben. Ja. Heel braaf hebben we op het formulier ingevuld dat we voor onze Chileense wijnrelaties wat kazen, keurig gevacumeerd en voorzien van herkomstlabels, hebben meegenomen. Ik ben ooit bijna de Verenigde Staten uitgezet, nog voor ik het land binnen was, omdat ik vergeten was dat ik nog een appeltje bij me had.
Of we even in een andere rij willen gaan staan. Natuurlijk. Al wordt het wel een beetje spannend want de kazen zitten in mijn koffer. En die zit nog steeds veilig op slot.

‘Please open your bag,’ zegt de dienstdoende mevrouw in haar beste Engels.
‘I’m afraid I forgot my key at home,’ zeg ik, wijzend op het slotje op mijn koffer.
Ze kijkt me vorsend aan. Met een verontschuldigend gebaar graai ik nog maar eens in mijn veel te volle handtas, als om aan te tonen dat het sleuteltje er echt niet inzit. Totdat ik in een plooi van de tas het sleuteltje voel. Me weer druk om niets gemaakt.
Een beetje sullig haal ik het tevoorschijn, open mijn koffer en overhandig haar de kazen ter inspectie. Ze ruikt, leest, vraagt ons even te wachten, overlegt met een collega, komt terug en besluit dat het goed is.

We zijn er bijna, want we hebben ook nog een auto gehuurd. Met enige vertraging nemen we de sleutel in ontvangst, checken de wagen op deuken en mankementen en installeren de gps. Die doet het niet. De behulpzame meneer van het autoverhuurbedrijf heeft een oplossing. Als we even meerijden naar het hoofdkantoor in de stad zelf, zorgt hij voor een nieuwe gps. Het is slechts tien minuten rijden.
We hadden beter moeten weten. Weer een uur later zijn we eindelijk op weg naar onze eerste afspraak. Telefonisch hebben we onze gastheer, marketing director Guy Hooper van wijndomein Veramonte al laten weten dat het spreekwoordelijke academisch kwartiertje een zitting van drie uur is geworden. ‘Geen probleem’, zegt Guy vriendelijk. ‘Drive carefully and the wines and I will be here to welcome you.’