Inzicht

Het beloofde de kortste etappe van de week te worden, slechts 17 kilometer. Het was bovendien de laatste dag van onze wandeltocht. Dus ondanks het matige weer, een enkele blaar en geplaagde spieren, gingen we monter op pad, zoals elke ochtend zo even voor negenen. Vier vrouwen, wandelend dwars door het Zuid-Franse land. We volgen een deel van de St. Jacobsroute (Saint-Jacques of camino). Die leidt uiteindelijk naar de kathedraal van Santiago de Compostella (Spanje) waar volgens de legende het graf van deze apostel (onthoofd in het jaar 44) gevonden is.

Ik was van te voren erg benieuwd tot wat voor inzichten, grootse nieuwe plannen of levenswijsheden ik zou komen tijdens onze zelfopgelegde pelgrimage (die, in het licht van de huidige stromen vluchtelingen wel een wrang tintje kreeg). Ik had me veel voorgesteld van de louterende werking van de stilte en zag me al vredig door het landschap struinen, mijmerend en beschouwend, bij voorkeur met een zacht zonnetje. Dat bleek een illusie. Ploeterend, zwetend, nat, stram, koud, glibberend en wadend hebben we delen van de route afgelegd. Met hoogteverschillen tot 1200 m over smalle paden werden ademhaling en knieën danig op de proef gesteld. De grond bestond behalve uit gras en een enkel geasfalteerd pad, uit bos, rots, grind, keien, rivierbeddingen en gigantische boomwortels die de weggespoelde aarde bijeen hielden. De variëteit in terroir hield ons scherp, maakte het landschap als geheel bijzonder interessant maar de wandeling zelf een stuk moeilijker. Dus in plaats van inzichten kreeg ik visioenen van uitputting, gebroken benen en valpartijen. De fysieke inspanning stond geestelijke verheffing in de weg, dat werd me snel duidelijk.

Natuurlijk hielden we de moed erin en maakten grapjes over het richtingsgevoel van de heilige Jacob met al zijn slingerende paden. Wat als hij een gps had gehad? Zo kregen we tijdens het ‘klunen’ toch gesprekken over het doel (de bestemming) en de middelen (de weg) in het leven. Al was het wel een teleurstelling toen bleek dat Jacob de route zelf nooit gelopen had. Wie verzint zoiets dan?

We stelden ons nog meer vragen, zij het op een wat profaner niveau. Waarom bijvoorbeeld was onze gîte, beeldschoon gelegen in the middle of nowhere, dicht toen we daar die laatste dag na 17 km klimmen en dalen in de regen aanklopten om half twee ‘s middags? We waren te vroeg! Pelgrims worden hier geacht tussen negen en vijf te wandelen, in die tussentijd is er geen onderkomen. Er restte ons dan ook niets anders dan door te lopen naar het volgende plaatsje, 7 km verder, waardoor het toch nog een pittige dag werd. Inmiddels waren we ruim te laat voor een middagmaal: Fransen lunchen tussen 12 en 14 uur, daarna gaat de keuken op slot. Dezelfde rigiditeit vind je trouwens terug in het ‘speciale’ pelgrimsmenu dat ’s avonds geserveerd wordt, dat is namelijk overal hetzelfde: een stevig soepje, een te zoute braadworst met kleverige macaroni of linzenbrei en wat kaas. Een aanfluiting voor de Franse keuken en een belediging aan de wandelaars. Maar oh oh oh, wat smaakte die wijn lekker, zelfs de meest eenvoudige, lokale tafelwijn. Na twee glaasjes waren we weer op temperatuur, ontspanden onze spieren en brachten we de inspanningen van de dag terug tot ware proporties. Relativeren heet dat, geloof ik.