Een ontmoeting

Ze straalt een voorname eenvoud uit, zoals ze daar op de patio van het domein zit. Volkomen op haar gemak, met een glas wijn voor zich. Ik loop op haar toe en stel me voor. We zijn zojuist gearriveerd in het noord-Italiaanse plaatsje Rocchetta aan de rivier Tanaro in Piemonte, en logeren in een van de appartementjes die als B&B bij het domein behoren. ‘Barbara’, antwoordt ze, terwijl ze me charmant de hand schudt en me vriendelijk maar vorsend opneemt. Dan gaat er een belletje bij mij rinkelen. Het is de markiezin zelf, Barbara Marchesa Incisa della Rocchetta.

Ze is midden zeventig, al wat gekrompen (stel ik me voor), gaat sober maar smaakvol gekleed en spreekt voortreffelijk Engels. Ze biedt ons bij wijze van welkom een glas wijn aan en vraagt of het een grignolino mag zijn, haar lievelingswijn. Maar natuurlijk! De rode grignolinodruif is afkomstig uit de streek, authentiek Piemontees dus, daar zijn Italianen gevoelig voor, hun eigen autochtone druiven. De naam van de wijn is ontleend aan het lokale dialect: grignole betekent druivenpit en daar heeft de grignolino veel van. Dat verklaart ook de rijke tanninestructuur. Bovendien komt deze wijn uit eigen wijngaard, glimlacht Barbara. Ze schenkt onze glazen in. De wijn is lichtrood, doet qua kleur denken aan rosé maar is inderdaad verrassend stevig en ook gekoeld heerlijk te drinken. Hetgeen we doen.

Dan volgen de verhalen. Over haar familie (ze is de oudste van negen kinderen) die al honderden jaren hier resideert; over haar voorvader Leopold die in 1862 een baanbrekend werk schreef over Italiaanse en buitenlandse druiven; over haar grootvader met wie ze de wijngaarden in trok; over de problemen om het domein in stand te houden; over haar oom Mario die ondertussen wereldberoemd is als grondlegger van de Sassicaia (hij schreef geschiedenis door te experimenteren met de cabernet sauvignondruif in Toscane, met de bedoeling een Bordeauxachtige wijn te maken. Dat lukte, maar de wijn vond, behalve in familiekring, weinig aftrek. Inmiddels behoort Sassicaia tot de wereldtop.) en de banden met het huis Antinori. Te veel voor één ontmoeting.

We hebben hartelijk afscheid genomen en gaan nog een avondwandeling maken. De temperatuur is eindelijk onder de 30 graden gedaald. Het plaatsje Rocchetta stelt niet veel voor*, er zijn twee cafés, enkele kleine winkels en er is een suf pleintje voor de kerk. Het meest moderne is het elektronisch bord dat aangeeft hoe laat de bussen gaan (zes per dag), zonder aanduiding waar naar toe. Er is ook een kasteel, daar lopen we naar toe. Tegelijk met ons, rijdt in de schemering een bestelautootje de oprijlaan op. Vlak voor de zware toegangsdeuren houdt de auto halt en stapt een oudere dame uit om de poort te openen. Het is de markiezin. ‘You again?’ vraagt ze glimlachend als ze ons herkent. ‘Would you like to come in and have a look around? I happen to live here,’ inviteert ze, in al haar voorname eenvoud.