Eerbetoon

Er is geen wijngaard te zien langs de lange Rue des Vignes. De weg die we nemen naar Nogent-sur- Seine, een uur rijden ten oosten van Parijs, loopt dwars door de velden. Het plaatsje was me onbekend totdat ik hoorde over het Musée Camille Claudel dat daar eerder dit jaar de deuren opende. Eindelijk, gerechtigheid! dacht ik. De Franse beeldhouwster (1864-1943) heeft meer bekendheid gekregen als muze, pupil en geliefde van de grote Auguste Rodin (1840-1917) dan zij als collega-kunstenaar zocht en verdiende. Haar tragisch verlopen leven heeft haar verder in de vergetelheid van de (kunst)geschiedenis gebracht: de laatste dertig jaar van haar leven verbleef ze gedwongen in een psychiatrische inrichting, achtervolgd door waanbeelden en volkomen geïsoleerd.

Geen wijngaarden dus, wel een dikke wolk boven het plaatsje. Die is afkomstig van de nabije kerncentrale. Diezelfde kerncentrale is medefinancier van het nieuwe museum. Er zullen wel meer lokale subsidies verstrekt zijn want sinds de opening van het museum kent ‘iedereen’ Nogent-sur-Seine. Claudel bracht er drie jaar door tijdens haar jeugd, en nadat er in 2003 een succesvolle tentoonstelling aan haar werk gewijd was, ontstond het idee om haar naam aan een museum te verbinden. Want zo is het eigenlijk. Het Musée Camille Claudel plaatst Claudel te midden van haar stads- en deels tijdgenoten, waaronder de beeldhouwers Paul Dubois en haar eerste mentor, Alfred Boucher. Sterker, op het toegangskaartje staat een werk van Dubois afgebeeld, en niét van Claudel. En in het museum zijn we al bijna tien zalen verder als we, nota bene via Rodin, toegang krijgen tot de werken van Claudel. Weliswaar sijpelen er biografische elementen van haar door via de films die tussendoor vertoond worden, maar het is een museum mét Claudel, en niet (uitsluitend) over haar. Dat is een keuze, en voor bewonderaars, waartoe ik mijzelf reken, even slikken. Maar goed, laten we kijken naar wat er wél is, en dat is gelukkig heel wat! Want het museum is er in elk geval in geslaagd om 43 van haar werken bijeen te brengen, ongeveer de helft van wat er van haar oeuvre over is. Vanaf 1905, toen haar geestesziekte zich openbaarde, begon ze systematisch haar werk te vernietigen en daarna heeft ze vrijwel niets nieuws meer gemaakt.

Nogent-sur-Seine ligt in het departement Aube en als we na het bezoek aan het museum noordwaarts rijden, richting Epernay en Reims, doemen bij Sézanne de eerste wijngaarden op. We zitten dan in de Champagnestreek. We eren Camille Claudel op onze eigen wijze en heffen twee sprankelende glazen op haar schitterende werk.

N.B. Aan La Valse (De Wals) werkte Claudel tussen 1889 en 1905. In het museum zijn vier uitvoeringen te zien.

Geef een reactie