Geplaatst op

Snoepgoed

Een echte verklaring waarom de Brit Charles Gorden Maynard in 1909 zo vasthoudend was over de naam heb ik niet kunnen vinden. Maar feit is dat hij ervan overtuigd was dat ze winegums moesten gaan heten. Misschien omdat de smaken van de zopas ontwikkelde fruitsnoepjes hem deden denken aan bepaalde wijnen? Zijn vader, bij wie hij in het snoepgoedbedrijf werkte, zou hem bijna ontslagen hebben. Als streng gelovig man en geheelhouder had Gerard Riley Maynard niets met wijn.

“Snoepgoed” verder lezen
Geplaatst op

Georgië in beweging

Dat wijn meer is dan een (alcoholische) drank, hoef je ze in Georgië niet te vertellen. ‘Het is een manier van leven,’ zegt Ekatarina Latsabidze, afkomstig uit het land maar al twintig jaar woonachtig en werkzaam in België. Ze organiseert (wijn)reizen naar en importeert wijnen uit Georgië. We ontmoeten elkaar in Antwerpen en ze vertelt enthousiast over de toenemende internationale belangstelling. ‘Weet je dat Georgië het oudste wijnland ter wereld is?’ vraagt ze.

“Georgië in beweging” verder lezen
Geplaatst op

Keuls water

‘Ik ruik een lenteochtend in Italië, na een regenbui’, schrijft Johann Maria Farina in 1708 vanuit zijn nieuwe verblijfplaats Keulen poëtisch aan zijn broer. ‘De geur doet me denken aan sinaasappels, aan bergamot, aan bloesem, citroenen, grapefruit en kruiden uit onze geboortestreek.’ Farina heeft het niet over wijn, al had het gekund, nee, hij heeft het over het reukwater dat hij aan het ontwikkelen is en een jaar later op de markt zal brengen. Als Italiaanse immigrant had Farina kort daarvoor toestemming gekregen om zich als vrije burger in Keulen te vestigen als parfumeur. Uit dankbaarheid jegens de stad noemde hij het ‘Kölnisch Wasser’ waar hij beroemd mee zou worden, Eau de Cologne.

“Keuls water” verder lezen

Geplaatst op

Beleving

Kun je aan de hand van de respectievelijke geluiden van belletjes in mousserende dranken horen of er een glas champagne, goedkope cava of bruiswater ingeschonken wordt? Het lijkt een hypothetische vraag maar het is wel degelijk onderwerp van onderzoek voor de Britse wetenschapper Charles Spence (1969). Als experimenteel psycholoog is hij verbonden aan de universiteit van Oxford waar hij een eigen laboratorium heeft. Daar bedenkt hij, al dan niet betaald door de voedings- en drankindustrie, onorthodoxe tests om multizintuigelijke ervaringen in combinatie met eten en drinken te toetsen en te interpreteren. “Beleving” verder lezen