Wijnwoestijn

Verloofde is snel klaar met uitpakken deze keer. Vlak voor vertrek naar Zaventem, waarvandaan we naar Egypte vliegen, is zijn auto opengebroken en al zijn bagage gestolen. Onderweg naar de luchthaven druk getelefoneer met verzekeringsmaatschappijen, ter plekke snel wat basis dingen gekocht (hoezo taxfree…, de hoofdprijs!) en hop het vliegtuig in. En hoewel tegen die tijd een dubbele whisky ook had gesmaakt, houden we het bij een glas wijn om bij te komen. Nu ja, twee.

Egypte is één van de oudste wijnlanden ter wereld en in ieder geval de oudst gedocumenteerde. Muurtekeningen en beschilderde graftombes van ver voor de christelijke jaartelling herinneren daaraan. Niet alleen afbeeldingen zijn bewaard gebleven, ook opgravingen hebben vondsten en wetenswaardigheden aan het licht gebracht. In het graf van Toetanchamon (ca. 1330 BC) zijn meerdere amfora gevonden. Sterker zelfs, die aardewerken wijnkruiken droegen al een soort etikettering met zich mee: de herkomst, het perceel, de naam van het wijngoed en soms de naam van de maker stonden erop vermeld. En natuurlijk de naam van de god aan wie de wijn geofferd werd.

Er is nog altijd wijnbouw in Egypte, net als vroeger in de Nijldelta, maar tegenwoordig ook in de Sahara. De meest voorkomende druif is de muscat d’Alexandrie, al zijn ook de van oorsprong Franse en Italiaanse druiven als chardonnay en vermentino aangeplant. Daarmee is nog niets gezegd over de kwaliteit van de wijn. Die was naar verluidt zeker niet slecht, totdat de bestaande domeinen in de jaren 1960 genationaliseerd werden. Daarna ging het snel bergafwaarts met de Egyptische wijnbouw. Eind 20^ste eeuw was er weer ruimte voor privatisering, hetgeen de kwaliteit ten goede kwam. Inmiddels is de markt verdeeld over drie grote producenten waarvan Al Ahram Beverage Company (sinds 2002 eigendom van Heineken) de belangrijkste is.

Dat neemt niet weg dat wijn een side business in Egypte blijft. Nog los van het klimaat is er domweg te weinig binnenlandse vraag: 75% van de bevolking is moslim. De lokale markt is dus klein en bedient vooral toeristen. Dat zijn wij ook, en we bestellen een fles witte wijn bij de maaltijd. Ondanks de klinkende naam, Shahrazade (van de duizend en één vertellingen), is de wijn (uit 2008) vlak; hij mist structuur en ontbeert afdronk.

Maar we komen ook enkele verrassingen tegen. We proberen een Egyptisch belletje, Valmont Cuvée Aïda Brut (2011), genoemd naar de beroemde opera van Guiseppe Verdi die werd opgevoerd na de opening van het Suezkanaal (die was in 1869, de Aïda beleefde haar première in 1871). Deze sparkling wine is fris, parelend en ruikt romig naar witte bloemen. En onder het motto ‘from making to tasting, wine is a form of art in its own right’ brengt Obelisk een reeks wijnen op de markt die, met een knipoog naar het Engelse vineyards ‘Egypts modern VINEARTS‘ is genoemd. De etiketten zijn gemaakt door steeds andere Egyptische kunstenaars en de wijn is nog te drinken ook!