We zijn er bijna…

Dat er vele wegen naar Rome leiden, is bekend. Daarna, moeten de Italianen gedacht hebben, zoek je het zelf maar uit. Dat doen we. Vier dames op pad in Italië. Maar voor we aan onze eigenlijke wandeltocht kunnen beginnen, hebben we al een aardig traject afgelegd…

We arriveren die zondagnamiddag inderdaad moeiteloos in Rome. Maar dan begint het. Oponthoud. De trein van het vliegveld naar Termini, het centrale station van de stad, heeft vertraging, aanzienlijk zelfs. Als gevolg daarvan missen we de aansluiting naar onze eindbestemming van de dag, Montefiascone. In dit beeldige middeleeuwse stadje, zo’n 130 km ten noorden van Rome en uitkijkend op het Meer van Bolsano, begint de volgende morgen onze wandeling. Een week lang trekken we over de Via Francigena, de middeleeuwse  pelgrimsroute die oorspronkelijk Canterbury met Rome verbond.

De vertraging geeft ons in ieder geval de gelegenheid in Rome nog wat te eten. En te drinken. Vooruitlopend op ons kortstondig verblijf in Montefiascone later die avond bestellen we op mijn aanraden een fles van de beroemde lokale wijn: Est! Est!! Est!!!

Let op de uitroeptekens! De naam is ontleend aan de legende van de Duitse bisschop Fuller die in het jaar 1111 (vier uitroeptekens?) zijn rechterhand Martin vooruit stuurde op weg naar Rome waar hij de kroning van keizer Hendrik V zou bijwonen. Volgens afspraak zou Martin een goede herberg onderweg aanduiden met ‘Est’ (Hier is ‘t), en als er ook nog goede wijn geschonken werd met ‘Est Est’. Toen de bisschop in Montefiascone aankwam en daar een etablissement aantrof met ‘Est! Est!! Est!!!’ wist hij genoeg. Daar zou hij verblijven. Dat deed hij, tot hij daar drie jaar later stierf. Hij had zich letterlijk dood gedronken. Rome heeft hij niet meer gehaald.

Wij wel, maar Montefiascone nog niet. En onze Est! Est!! Est!!! valt bar tegen. De wijn, gemaakt van de witte druivenrassen trebbiano en malvasia, staat bekend als eenvoudig, hetgeen we beamen, maar de fruitigheid die prettig kan uitvallen, is hier eerder zoet. Toeristenfuik? Verkeerde fles? Of heb ik zelf in mijn gretigheid niet goed op de kaart gekeken? Op het etiket blijkt ‘amabile’ te staan, inderdaad, licht zoet dus… De dames zijn mild (de wandeltocht moet nog beginnen) maar bestellen toch een biertje. Koppig worstel ik me door het restant van de fles.

De volgende trein vertrekt volgens plan om 20:58 uur. Er rest ons daarna nog één overstap, alleen blijkt er op zondagavond geen trein meer te rijden. Wel nog een bus, die buiten ronkend op de laatste passagiers staat te wachten. Lachend nemen we de enige onbezette plaatsen in, als op een schoolreisje, achter in de bus. De chauffeur rijdt met hoge snelheid maar uiterst bekwaam de heuvels en dorpen door en levert ons uiteindelijk om 23:30 uur af in Montefiascone. Hiervandaan is het nog vijf minuutjes lopen naar ons hotel. Denken we. Dat blijkt nog ongeveer anderhalf uur te zijn. Want we zijn niet afgezet op het treinstation maar op het busstation, een kilometer of zeven buiten het centrum. En zoals gezegd, de eigenlijke wandeltocht moet dan nog beginnen….