In gesprek met Antonio Caggiano – Vrouwenbenen

Campanië is een rijk gebied. Je moet er alleen een beetje je best voor doen om dat ook te zien en ervaren. De natuur is het zuiden van Italië niet altijd goed gezind geweest, geteisterd als de regio was  door vulkaanuitbarstingen en aardbevingen. Economisch gesproken kampt het nog altijd met problemen en qua imago gaat het al decennialang gebukt onder tal van clichés, ook bij de Italianen zelf. En daar hebben ze ondertussen een beetje genoeg van, in Campanië.

Wij laten ons overtuigen. Om te beginnen op wijngebied. Neem de rode Taurasi, ook wel ‘de Barolo van het zuiden’ genoemd. Hij is krachtig, vol en heeft een groot bewaarpotentieel. Trots als de inwoners van Campanië zijn, lachen ze  een beetje om deze geuzennaam. Het is natuurlijk geen onaardige vergelijking met de beroemde Piëmonte wijn, maar de wijnen uit het zuiden van Italië zijn zichzelf. Dat ondervinden wij ook tijdens een schitterend wijntripje door de provincie Avellino, ten noordoosten van Napels. Daar wordt hard aan de weg getimmerd om de kwaliteit van de wijnen en het imago van de streek op te vijzelen. Door oud en jong en met succes!

We bezoeken Taurasi, een dorp gebouwd rondom het middeleeuwse kasteel dat nog altijd het hart vormt van de gemeenschap en de activiteiten. Net daarbuiten ligt het wijndomein van Antonio Caggiano, een charmante oudere heer (al maak ik me sterk dat hij liever een andere omschrijving van zichzelf gezien had, althans, dat ‘oudere’), niet al te onbescheiden maar met veel humor en een topproducent qua wijnen.

Als eerbetoon aan de wijnstreek met zijn oorspronkelijke druiven, en ook een beetje aan zichzelf, ontwierp Antonio Caggiano in 1990 zijn eigen domein dat tevens dienst doet als museum. Met zichtbaar genoegen leidt hij ons rond in de prachtig oud gemaakte kelders waar ook een aantal mooie antieke stukken staan. Eén van zijn vroegste jeugdherinneringen, vertelt hij met pretoogjes, gaat over vrouwenbenen. “Ik zie de vrouwen nog voor me, als kleine jongen. Ze stappen en stampen rond in de open ton om de druiven te pletten. Hun rokken hielden ze daarbij omhoog….” Hij zwijmelt. Wijn mag dan zijn vak en passie zijn, de vrouw is zijn muze.

Zij staat ook centraal in de fotocollectie die het domein eveneens siert. Want naast professioneel levensgenieter en wijnmaker is Antonio Caggiano fotograaf. Tijdens zijn vele reizen, van de Sahara tot en met een barre tocht over de Noordpool, liet hij vrouwen voor zich poseren, meestal naakt. Inspirerende  vrouwen, ongetwijfeld, maar ook inspirerende reizen. Hij noemde zijn wijnen ernaar.

Na de rondleiding neemt Antonio ons mee naar het ruime proeflokaal. Plagerig test hij ons Italiaans terwijl hij geamuseerd een paar prachtige flessen ontkurkt. We proeven onder meer de Fiano di Avellino Béchar DOCG 2007, goudkleurig als woestijnzand. En de helder gele, koel ogende maar met exotisch fruit getinte Devon, gemaakt van de Greco di Tufo. We genieten en wisselen geanimeerd ervaringen en wijnen uit. Ook onze gastheer heeft de smaak te pakken en biedt aan om de barbecue aan te steken en er een varken op te roosteren als we zin hebben om te blijven eten. Het is verleidelijk maar we moeten bedanken. We hebben nog een afspraak. Met een hartelijk ‘arriverderci’ nemen we afscheid.