Het meisje van de waterbus heeft niet lang nodig als ik twee tickets bestel. Ze kijkt ons vluchtig aan en zegt: ‘You guys both senior, right?’ Aan het trillen van zijn neusvleugels zie ik dat Verloofde heimelijk plezier heeft om dat ‘beiden’. Ik knik gelaten en reken de kaartjes af. We varen voor half geld naar de overkant van de rivier.
We zijn in Vancouver, Canada, waar we onze wijnreis afsluiten. Want ja, Canadese wijn bestaat ook, met name in British Columbia en Ontario. Je vermoedt het niet direct hier, omdat Canada meestal met een koud klimaat geassocieerd wordt. Terwijl het er ook bloedheet kan zijn. Een andere reden waarom Canadese wijn bij ons relatief onbekend is, is dat de Canadezen bijna hun hele productie zelf opdrinken. 
Wat wel geëxporteerd wordt is icewine. Hoewel deze prachtige dessertwijn, gemaakt van bevroren geperste druiven, ook in een aantal Europese landen gemaakt wordt, geldt het als dé specialiteit van Canada.
Opmerkelijk hoeveel verschillende druivenvariëteiten hier kunnen groeien, al is er één die vrijwel overal terug komt: de pinot gris. Dat is ook één van de eerst aangeplante, onder meer door de familie Heiss die in de jaren 1970 een verwaarloosde wijngaard kocht en opnieuw ging aanleggen. 
De locatie in de deels zeer droge Okanagan Valley met grote dag- en nachttemperatuurverschillen lag misschien niet zo voor de hand, maar de nabijheid van het gelijknamige 135 km lange meer zorgde (en nog altijd) voor mildere klimaatsomstandigheden. De wijngaard noemden ze ‘Gray Monk’, verwijzend naar de Oostenrijkse naam voor de pinot gris (Grauer Mönch). Het bedrijf behoort nu tot de belangrijkste wineries van Canada.
Ook bij Nk’Mip (spreek uit: Inkameep) maken ze een mooie pinot gris. Zou het geur- en smaakpalet van Indianen anders zijn, vraag ik me af tijdens het proeven. Nk’Mip is namelijk een aboriginal winery, de eerste die volledig selfsupporting is en gevestigd in een reservaat nabij het (leuke) stadje Osoyoos. Ik kan er niets ‘anders’ in ontdekken, het is een heerlijk verfrissende, goed gemaakte commerciële wijn.
Een schitterende pinot gris drinken we ook bij Mission Hill in Kelowna, eveneens in de Okanagan Vallei. Dit tophuis staat niet alleen bekend om zijn kwalitatief hoogstaande wijnen, ook met betrekking tot de architectuur wordt het geroemd. Het ‘Versailles of the Valley’ allitereerde de New York Times eens. Na een rondleiding en proeverij, professioneel en on schedule, heeft Verloofde nog een verrassing. Hij heeft gereserveerd in het bijbehorende overdekte restaurant met zicht over de wijngaarden en het meer. Terwijl we genieten van de heerlijke lunch met wijnarrangement, loopt een goed geklede, oudere heer met nog jeugdige uitstraling voorbij naar achter ons gelegen tafeltjes. Hij begroet de mensen, schudt handen en maakt hier en daar een praatje.
‘Het is de eigenaar’, fluister ik veelbetekenend tegen Verloofde. ‘Anthony von Mandl. Hij komt vast alle gasten gedag zeggen.’ Slim, denk ik nog, zo’n promorondje. Dus als hij ons tafeltje weer passeert, draai ik me naar hem toe en steek mijn hand uit. Iets te enthousiast. Von Mandl kijkt verrast, reageert beleefd, heet ons welkom, hoopt dat we het naar ons zin hebben, et cetera. Ik voel me ongemakkelijk worden en maak snel een einde aan het niet-gesprek. Spoedig daarna blijkt de reden van zijn bezoekje aan de tafels achter ons. Daar luncht de premier van Canada, Justin Trudeau, met zijn gezelschap.
Oh schat, héérlijk! Ik zie het helemaal voor me! Maar eh, Justin mag dan wel übercute zijn, en “best wel belangrijk” in Canada… hij heeft géén wijnboek op z’n naam staan, en jij wél! De eigenaar had eigenlijk eerst jou moeten begroeten!!!
Haha, dank voor je lieve reactie!