‘Adonis’, zegt hij ruimhartig en steekt zijn hand uit. Ik kijk hem even aan of hij een grapje maakt. Maar hij meent het, en ik onderdruk een grijns. Adonis is onze ober en hoewel klein van postuur, al wat ouder en eerder mager dan gespierd, heeft hij een gulle lach en warme ogen. Hij wijst ons een tafeltje en ook wij stellen ons voor, de vier dames van het jaarlijkse wandelclubje dat ditmaal is afgereisd naar Andros.
Andros is de noordelijkste (en meest bergachtige) van de Cycladen en ligt op slechts twee uur varen van Athene. Het eiland is één van de groenste van Griekenland en staat vol in bloei begin mei. Het is geen toeristisch eiland, al komen de Grieken er zelf ook graag om te verpozen. Wel trekt er een toenemend aantal (internationale) wandelaars naartoe, sinds in 2015 de 100 km lange Andros Routes in gebruik genomen zijn. De inmiddels 160 historische wandelingen kriskras over het eiland behoren tot de mooiste van Europa. De routes zijn in samenwerking met de lokale bevolking uitgezet en gemarkeerd. Basis vormen de eeuwenoude muilezelsporen en geitenpaden die hier en daar wat aangepast zijn ten behoeve van de veiligheid van de wandelaars. Daarbij zijn uitsluitend natuurlijke en ‘eiland-eigen’ materialen gebruikt, veel rotsachtig steen waaruit ook de kenmerkende erfscheidingsmuurtjes zijn opgebouwd.
Adonis schenkt ons een glas witte wijn in, uit een anonieme karaf. ‘Greek wine,’ zegt hij trots. De wijn is weinigzeggend maar verkwikt toch als aperitief. Daar hebben we geen geharste retsina voor nodig. Voor de ontwikkeling van de wijnbouw zijn de oude Grieken trouwens baanbrekend geweest. Zij pasten al vroeg snoeitechnieken toe en koppelden bepaalde druivenrassen aan bepaalde bodemsoorten. Als hedendaags wijnland echter heeft het moeite om te concurreren met andere Europese wijnlanden als Frankrijk, Portugal, Italië en Spanje. Dat komt, kort gezegd, omdat Griekenland erg laat was met het opstellen van een kwaliteit garantiesysteem. Daardoor begon het met een achterstand toen het toetrad tot de EU in 1981. Sindsdien is er hard gewerkt aan de kwaliteit van de wijnen, mét succes!
Adonis neemt de bestelling op en vraagt wat we bij het eten willen drinken. We kiezen een rosé van één van de grotere wijnhuizen in Griekenland, Tsantali. Toch een beetje op safe spelen… De wijn is gemaakt van 20% syrah en 80% van de Griekse rode druif xinomavro. Letterlijk betekent dat zuur en zwart, maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. De meest aangeplante rode druif in Griekenland is overigens de flexibele agiorgitiko, afkomstig van de Peloponnesos, het belangrijkste wijngebied van het land. Op Kreta worden ook een aantal interessante wijnen gemaakt van inheemse druiven. Het eiland Samos is producent van één van de beste muscatwijnen (zoals de Samos Nectar en de Samos Anthemis) ter wereld en Santorini staat internationaal bekend om zijn uitstekende witte wijnen van de assyrtikodruif.
Adonis komt terug met de wijn en schone glazen. In zijn beste Engels legt hij de betekenis van de vulpen op het (bekroonde) etiket uit. Die verbeeldt de poëzie die in de wijngaard gecreëerd wordt. En als er in hem dan toch geen beeldschone Griekse jongeling schuilt, dan toch een hartverwarmende charmeur. Nadat hij de wijn heeft ingeschonken, overhandigt hij elk van ons een prachtig bloeiende roos.
P.S. Andros telt enkele wijngaarden maar die tellen commercieel niet mee. Vanuit historisch oogpunt zijn ze wel interessant. Zie bijvoorbeeld https://www.mygreece.tv/andros-traditional-wine-making-in-andros/
Wil je per e-mail op de hoogte gehouden wanneer er een nieuw bericht komt? Vul dan hieronder je e-mailadres in.