Wat geef je een fervent wijnliefhebber die alles al heeft? Juist, een wijngaardje!
Sinds eind 2009 lease ik een aantal druivenstokken in de Bourgogne. Een jaar rond reis ik geregeld zuidwaarts om de groei, bloei, rijping, het oogsten en assembleren van mijn stokken van nabij mee te maken. Mijn belevenissen als petemoei van de wijngaard zijn in vijf delen verschenen in WineLife (en maken deel uit van mijn enkele jaren later verschenen boek Rood,wit en soms rosé).
Ik ben een rode wijndrinker en de pinot noir is één van mijn favoriete druivenrassen. Het is ook de enige toegestane druivensoort in de Bourgogne. De pinot noir is geen gemakkelijke druif, hij staat als wispelturig bekend, nukkig zelfs, en gedijt het best op een kalkhoudende bodem voorzien van een kleilaag. Het terroir is daarvoor in de Bourgogne optimaal en als alle elementen meewerken, komen daar, wat mij betreft, dan ook de mooiste wijnen vandaan, tongstrelend en fluweelzacht.
Het idee om wijnstokken te leasen kreeg ik toen mij een gemeenschappelijk cadeau werd aangeboden en ik daarvoor een doel of bestemming mocht bedenken. Wat geef je een fervent wijnliefhebber die alles al heeft? Juist, een wijngaardje, althans, een aantal wijnstokken. Niet fysiek natuurlijk, ik zou niet weten waar en hoe ik ze zou moeten planten, verzorgen, snoeien, oogsten en wat dies meer zij. Nee, de druivenstokken blijven staan waar ze staan, deskundig geplant, professioneel gesnoeid en met liefde omringd door de wijnmaker, ergens op een prettig warme plek.
Er zijn sinds enige tijd organisaties in Frankrijk die zich met het verhuren van wijngaarden bezighouden. Het principe is al eeuwen oud, nieuw is het eigentijdse jasje waarin de verschillende formules gestoken zijn. In essentie komt het hierop neer: door de virtuele aankoop van een aantal wijnstokken (pieds de vigne) krijgt het betreffende wijnhuis een bescheiden financiële impuls. Virtueel in twee betekenissen: de bestelling wordt online gedaan (1) en het eigenaarschap is denkbeeldig (2). In ruil daarvoor krijg je als gulle gever (in dit verband ook wel web-vigneron genoemd) op termijn een equivalent van het aantal stokken in wijnen uitgekeerd, bij wijze van rendement. Concreet: ik koop 24 wijnstokken (in de Bourgogne, uiteraard) die over twee jaar 24 flessen ‘Cuvée Annick’ opleveren. En hoewel ik als web-vigneron thuis, vanuit mijn luie stoel maandelijks per email op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen in de wijngaard, verkies ik het hele proces op de voet en zoveel mogelijk live te volgen.
Het mag duidelijk zijn, ik neem mijn taak als kersverse wijnboerin dus serieus. Voorzien van speciaal voor de gelegenheid aangeschafte trendy wijngaardlaarsjes (met matching paraplu), Petit Robert, notitieblok en fototoestel, rijd ik begin april 2010 naar Gevrey-Chambertin, gelegen in de Côte de Nuits, het noordelijke deel van de Côte d’Or dat net onder Dijon begint. Het dorpje telt een goede 3000 inwoners en oogt typisch Frans: oud, pittoresk en verlaten. Als naamgever van het gerenommeerde wijngebied heeft het echter internationale allure. Gevrey-Chambertin is niet alleen één van de oudste wijngaarden van Frankrijk (de eerste berichten dateren van 640), het behoort met zijn gemeentelijke appellatie, 26 premier en 9 grand cru’s wereldwijd ook tot de bekendste wijngebieden van de Bourgogne.
Een mens moet bescheiden blijven dus mijn wijnstokken bevinden zich op village-niveau. Als ik aankom bij ‘mijn’ wijndomein, zie ik eigenaar François Trapet door het dakraam loeren naar het bezoek, terwijl zijn partner Marie-Cécile Rochelandet me hartelijk ontvangt. Een eigenzinnige wijnmaker, zoals zal blijken, al is dat in Frankrijk vaak een pleonasme. Hoe dan ook, François is autodidact, Marie-Cécile oenologe (afgestudeerd wijnmaker) en samen bestieren ze met veel passie en op ambachtelijke wijze een klein wijndomein aan de rand van Gevrey-Chambertin.
Na een korte rondleiding en een eerste proeverij in de kelder, struin ik samen met Marie-Cécile door de wijngaard. Wat ik onderweg, vanaf de fraaie Route des Grands Crus die de 200 km lange Bourgogne verbindt, al had gezien, blijkt ook hier. Geen pril groen te bekennen, geen bottende ranken, geen lenteknopjes, niets. Een wijngaard romantisch? In dit seizoen treurig! Voor zover ik kan kijken, ogen de wijngaarden bruin en knoestig. Het snoeihout ligt er zelfs nog. De winter van 2009/2010 is niet alleen ongemeen streng geweest maar heeft ook langer aangehouden dan normaal. Daarom loopt de groei een kleine veertien dagen achter, legt Marie-Cécile me uit. Nog geen reden tot ongerustheid, wel tot verhoogde waakzaamheid. Ik verberg mijn lichte teleurstelling over deze ogenschijnlijk doodse wijnvelden en betast een aantal willekeurige stokken. Een beetje kinderachtig wens ik ze een voorspoedige groei en overvloedige oogst toe.
En zie, het werkt! Als ik eind mei opnieuw bij mijn stokken op bezoek ga, is het een feest in de wijngaard. Wat een landschappelijk verschil! Alles bloeit en deze fase in de wijnbouw heet dan ook de ‘fleurison’.……
De belevenissen van Annick Schreuder zijn gepubliceerd in Rood, wit en soms rosé:
[bol_product_links block_id=”bol_58c69297b7159_selected-products” products=”9200000026342700″ name=”Meer lezen van Annick Schreuder” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”0″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
Goh wat ontzettend leuk dat leasen van een wijngaarde (wijnstokken) in de Bourgogne! Is het wellicht mogelijk om de betreffende wijngaarde (domaine) te vermelden. Ik ben namelijk zelf ook een groot liefhebber van Bourgogne wijnen en lijkt me een fantastisch idee om een “eigen” wijngaarde in de Bourgogne te “bezitten”.
Ik hoop graag van je te mogen vernemen en heb tot dusver met enorm veel genoegen jouw blogs gelezen.
Ps ik ben de 27e augustus weer in de Bourgogne te vinden 😉
met vr groet
Mike de Gruijl