Als ik dan toch ziek moet worden, dan toch in de meest optimale omstandigheden, moeten mijn darmen gedacht hebben. We zijn zojuist aangekomen bij Lapostolle, eigendom van de Franse (Grand) Marnier familie. Het schitterende domein geeft een wijds zicht over de Apalta wijngaarden in de Chileense Colchagua Vallei, ruim twee uur zuidwaarts rijden van Santiago. De oudste wijnstokken dateren van de jaren 1930 en geven nog altijd goede druiven. Dat is uitzonderlijk want de meeste wijnplanten gaan maximaal 30 tot 40 jaar mee. Daarna zijn ze te oud om nog te renderen en worden ze gerooid.
De Colchagua Vallei oogt als Chileens platteland, bosschages, wijnbouw en fruitteelt. De wegen zijn onverhard en de cowboys, huasos, die er te paard langs rijden, passen in het beeld. De Marniers kochten Apalta begin jaren 1990 als bestaande wijngaard maar daaraan herinneren alleen de oude stokken. Clos Apalta is opnieuw aangeplant en met evenveel zorg is de rest van Lapostolle vormgegeven. Onder architectuur uiteraard.
Onze gastvrouw, wijnmaker en communicatiemanager Andrea Léon, leidt ons met veel enthousiasme rond op deze prachtige plek. Het geheel ademt rust en stilte (op de vogels na) uit, met rondom groene wijngaarden tegen de hellingen op en verder aflopend naar beneden. Het domein, bestaande uit de wijnmakerij, een vijfsterrenhotel en privé vertrekken voor de familie, is uit een rots gehouwen met de bedoeling dat de lager gelegen kelders waar de wijnbereiding plaats vindt, kunnen profiteren van natuurlijke koelte.
Alles wordt hier zoveel mogelijk natuurlijk gedaan, op Lapostolle wordt biodynamisch gewerkt. Buiten het feit dat er geen chemische bestrijdingsmiddelen in de wijngaard worden gebruikt, zijn daarbij twee aspecten essentieel. De biodynamische filosofie is kosmos gericht, als gevolg waarvan de maanstanden van invloed geacht worden te zijn op de groei van de wijnstokken. Ten tweede hecht men geloof aan de samenhang tussen planten, dieren en bodem. In biodynamische wijngaarden kun je dus zomaar ganzen aantreffen, lopen ezeltjes tussen de ranken en hebben insecten vrij spel. Om de vruchtbaarheid van de bodem te bevorderen, wordt gebruik gemaakt van preparaten die op hun beurt afkomstig zijn van de dieren de van de aarde eten.
Als vanzelfsprekend pakt Andrea een kevertje op dat verdwaald op de trap loopt, bang dat het vertrapt zal worden. Als we even later door de kruidentuin lopen, zet ze het bij een plant. Een felblauw hagedisje grijpt zijn kans en eet het beestje alsnog op.
Net als Andrea ons voorgaat naar de tastingroom word ik plotseling onwel. Het zweet breekt me aan alle kanten uit, ik ben duizelig en val nog net niet. Ik onderbreek haar verontschuldigend en stamel of ik ergens even kan gaan zitten, bij voorkeur op een toilet.
Bezorgd biedt ze aan me naar de lounge van het hotel te brengen om bij te komen. Ik maak dankbaar gebruik van haar aanbod. Asgrauw zak ik weg in een van de enorme zetels. Ik moet even niet aan wijn denken.
Verloofde neemt gelukkig de honneurs waar. Hem wacht een uitgebreide proeverij van high end Lapostolle wijnen. Als hij zichtbaar vergenoegd twee uur later terugkomt, ben ik inmiddels wat opgeknapt. Zeer gastvrij en voorkomend, en in stijl met het huis, heb ik mijn eigen proeverijtje gekregen: een glas suikerwater tegen de duizeligheid, 35 druppels kruidenextract tegen de darmkrampen en een pot groene thee voor algeheel welbevinden.